شندآباد در لغت نامه دهخدا

شندآباد در لغت نامه دهخدا

شند ( ش ) : منقار مرغان ( برهان ) - به قول رودکی : مرغ سپید شند شد امروز ناودان /  گرز آبریز شد آن مرغ سرخ شند -  شند مرغی است دانه خوار ، مانند کلاغ ، باریک تر و خردتر از کلاغ ، با منقار و بال های سرخ به رنگ مرجان و گوشت آن را خورند و به زمستان در نواحی البرز بسیار باشد . ( از فرهنگ دهخدا ، جلد نهم )

سکنه شندآباد به استناد دهخدا ۳۹۷۴ نفر بوده است .